Przymiotnik jest wyrazem odmiennym i autosyntagmatycznym (tzn. samodzielnym składniowo – może spełniać zarówno funkcję składnika wypowiedzenia, jak i sam stanowić równoważnik zdania). Odnosząc się do cechy, czyli pewnego elementu rzeczywistości pozajęzykowej, przymiotnik stanowi także wyraz samodzielny znaczeniowo (samodzielnie znaczący, samoznaczący, autosemantyczny, pełnoznaczny).
Za pomocą przymiotników możemy określić cechy osób i rzeczy. Natężenie tych cech może być różnicowane, co gramatycznie wyraża się poprzez stopniowanie, któremu podlegają wyłącznie przymiotniki jakościowe.
Wyróżnia się trzy stopnie intensywności cechy: równy (Gradus positivus), wyższy (Gradus comparativus), najwyższy (Gradus superlativus).
Możliwe jest także stopniowanie „w dół”, czyli cecha może być osłabiana, a nie wzmacniana, np. interesujący (intéressant), mniej interesujący (moins intéressant), najmniej interesujący (le moins intéressant) – mamy wówczas do czynienia ze stopniem równym, niższym i najniższym. Stopniowanie w kierunku ujemnym jest zawsze opisowe.
Za pomocą przymiotników możemy określić cechy osób i rzeczy. Natężenie tych cech może być różnicowane, co gramatycznie wyraża się poprzez stopniowanie, któremu podlegają wyłącznie przymiotniki jakościowe.
Wyróżnia się trzy stopnie intensywności cechy: równy (Gradus positivus), wyższy (Gradus comparativus), najwyższy (Gradus superlativus).
Możliwe jest także stopniowanie „w dół”, czyli cecha może być osłabiana, a nie wzmacniana, np. interesujący (intéressant), mniej interesujący (moins intéressant), najmniej interesujący (le moins intéressant) – mamy wówczas do czynienia ze stopniem równym, niższym i najniższym. Stopniowanie w kierunku ujemnym jest zawsze opisowe.
